به نام خدایی که عشق را آفرید

عشق یعنی زندگی !
خدای بزرگ و مهربون ، عشق را آفریده و به انسان داده تا باهاش زندگی کنه ! انسان بدون عشق قادر به زندگی نیست . همه ی وجود انسان سرشار از عشق الهی است .

خدا عشق را به انسان داده تا به دو چیز اصلی و چیز هایی فرعی عشق بورزه .

اون دو چیز اصلی عبارتند از خدا و بنده خدا !
عشق به خدا:
خدای بزرگ و مهربون به ما نعمت والای عشق را عطا کرده تا بهش عشق بورزیم و با تمام وجود دوستش داشته باشیم . وقتی یک انسان به خدا از ته دلش و از اعماق جانش به خدا عشق می ورزه و خدا را معشوق خودش قرار می ده ، حاضره به خاطر رضایتش هر کاری بکنه ! حاضره تمام دستوراتش را عمل کنه تا خدای بزرگ یا همون معشوقش ازش راضی باشه !

عشق به بنده خدا :
خدای بخشنده و کریم به انسان نعمت عشق ورزیدن را عطا کرده تا علاوه بر عشق ورزیدن به خدا ،به بنده های خدا هم عشق بورزه .
زندگی بدون عشق غیر ممکنه و خدا هم به خاطر همین نعمت عشق ورزیدن را به انسان عطا کرده ؛ اما نه عشقی که باعث بشه از عشق الهی غافل بشیم ،  جمله  ای را جایی خوندم که می گه :« دوست تو و معشوق تو باید کسی باشد که با نگاه کردن به او یاد خدا بیافتی » 
پس یادمان باشد عاشق کسی شویم که با دیدنش یاد خدا بیافتیم .

و اما عشق های فرعی که در کنار این دو عشق اصلی وجود دارند ، یکی از این عشق ها ، عشق به وطن است . عشق به وطن باعث می شه که انسان برای سرافرازی و سربلندی وطنش هر کاری بکنه ولی باید یادش باشه که عشق به خدا بالاتر از همه عشق هاست و رضایت او بهتر از همه چیز است ؛ یعنی همون طور که داره از وطنش دفاع می کنه باید سعی کنه رضایت خدا را هم به دست بیاره و در واقع باید در راه خدا و خدمت به خلق خدا از وطنش دفاع کنه . 

خدایا کمکمون کن تا بهت عشق بورزیم از ته دل و از اعماق وجود و همیشه در راه رضایت تو گام برداریم .

با نام آفریننده عشق آغاز کردم و یاد او به پایان می رسانم.